மலையினும் உயர்ந்தது...

பொதிகை மலையின் அடிவாரம்.இனியதென்றல் வீசும் மாலைநேரம்.வழிப்போக்கர் ஒருவர் மலையின் உயரத்தையும்,அதனழகையும் பார்த்துவியந்தவாறு வந்துக்கொண்டிருக்கிறார்.எதிரே ஒரு மரத்தடியில் ஒரு பெரியவர் எழுத்தாணிக்கொண்டு ஓலைச்சுவடியில் எழுதிக்கொண்டிருக்கிறார்.அறிவொளி சுடர்விடும் அந்தமுகத்தைப்பார்க்கிறார் வழிப்போக்கர்.தனதுசந்தேகத்தை இவரிடம் கேட்கலாம் என்றுநினைத்து தனது உரையாடலைத் துவங்குகிறார். "ஐயா வணக்கம்". "வணக்கம்; என்னப்பாவேண்டும் உனக்கு?" "ஐயா,எனக்கொரு சந்தேகம். தக்களிடம் தெளிவு படுத்திக்கொள்ள விரும்புகிறேன். இந்தமலையைப்பாருங்கள்.விண்ணைத்தொடும் அளவுக்குஉயர்ந்து நிற்கிறது பாருங்கள்என்ன கம்பீரம்மேகங்களெல்லாம் அதன்மேலுரசிச்செல்லும் அழகுதான் என்னே ஐயா,இவ்வுலகில் மலையைவிட உயர்ந்ததும் இருக்கிறதா?" "உன்னுடைய இக்கேள்விக்கு சற்று விளக்கமாகக்கூறவேண்டியிருக்கும்.பொறுமையாகக்கேட்பாயா?""சொல்லுங்கள் ஐயா". "ஒரு ஒருபெரிய மனிதர் இருக்கிறார் என்றுவைத்துக்கொள்.மிகப்பெரும் செல்வந்தர். பெரும் உலகப் புகழ் வாய்ந்தவர்.இந்த அரசாங்கமேஅவர் சொல்படி கேட்கும்.அவர் சொல்வதை இந்நாடேகேட்கும்.ஆனால் அவர் தனக்கும்இந்த புகழுக்கும் எவ்விதசம்பந்தமுமில்லாமல்,அந்த புகழை வைத்து இறுமாப்புஅடயாமல்,எல்லா மக்களும் எப்போதும் தன்னைப்பார்த்து பேசும்படி,காட்சிக்கு எளியவனாக,கடுஞ்சொற்கள்பேசாதவனாக அடக்கத்துடன் வாழ்கின்றானோ அவனது தோற்றம் தான் இந்தமலையைவிட மிகவும் உயர்ந்ததும் கம்பீரமானதும் ஆகும்.புரிகிரறதா ?""இப்போது புரிகிறது,ஐயா அடக்கத்துடன் வாழ்பவனின் தோற்றம்தான் உயர்ந்தது என்று". வழிப்போக்கர் வணங்கி விடை பெற்று சென்றபின் பெரியவர் தன் ஓலைச்சுவடியில் இந்தக்குறளை எழுதுகிறார். நிலையில் திரியாது அடங்கியான் தோற்றம் மலையினும் மாணப்பெரிது.